Ваҳдату ягонагиро ҳифз намоед.
Истиқлолияти миллӣ чун неъмати бебаҳо ва атои осмонӣ ба осонӣ ба даст омадаву оғози он тоҷиконро боз ба як санҷиши таърихӣ рӯ ба рӯ кард. Душманони дохиливу хориҷӣ аз мустаҳкам набудани давлати тозабунёд истифода бурда, ҷанги шаҳрвандиро дар кишварамон барангехтанд.
Хушбахтона, ҳамон хиради воло, ақлу заковати устувор ва ҷавонони бонангу номус буданд, ки миллати тоҷик аз ин вартаи нестшавӣ раҳо ёфта, бо қадамҳои устувор ба сӯи ваҳдати миллӣ равон шуд. Касе бовар надошт, ки тоҷику тоҷикистониён баъди ҷанги шаҳрвандӣ муттаҳид шуда, давлат бунёд мекунанд. Зеро дар ҳамон давру замон душманони миллати тоҷик мақсади тақсим намудани онро доштанд. Вале хиради азалии миллати тоҷик боло гирифт ва давлат дигарбора эҳё шуд. Ва баъди азму талошҳои зиёд сулҳу ваҳдати комили миллиро ба даст овардем ва бешубҳа, меъмори асосии он Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошанд.
Имрӯз мо бо ҳушёрии сиёсӣ дар роҳи ҳифзи истиқлолияти кишварамон бояд саҳмгузор бошем. Яке аз роҳҳои ҳифзи истиқлолият пойдор доштани ваҳдати миллӣ аст. Чуноне ки Президенти кишварамон, Ҷаноби Олӣ, мӯҳтарам Эмомалӣ Раҳмон таъкид намудаанд, Истиқлолият ва Ваҳдат ду мафҳуми муқаддасу бо ҳамдигар пайванданд. Имрӯз ҳар нафар вазифадор аст, ки барои таҳкими Ваҳдату Истиқлолияти кишвар ҳиссаи арзандаи худро гузорад.
Таърих гувоҳ аст, ки миллати тоҷик ҳамеша тамаддунпарвар, соҳибфарҳанг, адабпарвар ва зебоишинос буд. Имрӯз вазифаи ҳар фарди тоҷик бо ҳиммати баланд ва меҳнати созандагиву бунёдкоронаи худ обод намудани диёри хушманзару зебои худ мебошад.
Маҳз ҳиммати баланди азалии миллати тоҷик буд, ки баъди нобасомониҳои солҳои 90-уми қарни ХХ-ум сокинони баору номуси кишварамон ободонию созандагиро пешаи худ намуда, сарзамини аҷдодии худро ободу зебо гардониданд.
Чуноне ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ- Пешвои миллат, Президенти мамлакат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон гуфтаанд: «Имрӯз терроризм ва экстремизм ҳамчун вабои аср ба амнияти ҷаҳон ва ҳар як сокини сайёра таҳдид карда, барои башарият хатари на камтар аз силоҳи ҳастаиро ба миён овардааст». Дар ҳақиқат дар Шарқи Наздик, Африқои Шимолӣ ва як қатор кишварҳои Аврупо терроризм ва экстремизм ба хатари аввалиндараҷа табдил ёфта, ҷомеаи ҷаҳониро ба ташвиш андохтааст.
Дар айни замон доманаи фаъолияти созмонҳои террористӣ ва ифротгароӣ торафт васеъ шуда, аз ҷумла дар кишвари ҳамсояи мо- Афғонистон авзои минтақаро мураккаб гардонидааст.
Мутаассифона, имрӯз дар кишварамон фаъолияти равия ва ҷараёнҳои гуногуни иртиҷоӣ, ки дар байни мардум ҷудоӣ ва тафриқа меандозанд, ба назар мерасад. Паст гардонидани шиддати таъсири ҷараёнҳои мазҳабӣ ва ё умуман манъ кардани фаъолияти онҳо дар ҷомеаи имрӯзаи Тоҷикистон ба мақсад мувофиқ аст.
Зеро ки суботу оромии ҷомеа неъмати бузург аст. Дар акси ҳол, таҳмилдиҳандагони муноқишаву муборизаҳо дар амалӣ намудани нақшаҳои нопокашон ба осонӣ комёб мешаванд. Мо бояд зирракии сиёсиро аз даст надиҳем. Вазъи ногувори имрӯзаи Сурия, Ироқ ва Афғонистони ба мо ҳамсоя, ки мардумонашон дар орзӯи сулҳу суботанд, барои мо бояд сабақомӯз бошад.
Мутаасифона имрӯз зуҳуроти бегонапарастӣ ва аз асли хеш дур шудани бархе аз ҷавонон ба мушоҳида мерасад, ки худшиносии миллӣ надоранду ба кадри тинҷиву амонӣ, ба қадри озодиву соҳибистиқлолӣ нарасида ба амалҳои номатлуби дӯздӣ, одамфурӯшӣ, терроризм, ифротгароӣ ва дигар ҷиноятҳо сарукор мегиранд. Онҳо бинобар надонистани мақсаду ҳадафҳои хатарноку нопоки равияҳои тундраву иртиҷоӣ бо гирифтани маблағ ба ҳаракату равияҳои тундрав шомил шуда, ба миллату Ватани хеш хиёнат мекунанд. Онҳо эҳсос намекунанд, ки амалҳои номатлубашон оқибатҳои нохуш дошта, ба онҳо бадбахтӣ меорад.
Тарғиби идеологияи миллӣ ва фарҳанги миллӣ, пешгирии зуҳуроти бегонапарастӣ ва дӯст доштани Ватани азизамон-Тоҷикистон бояд мақсаду мароми ҳар яки мо бошад. Шуури ҷамъиятиро бояд дар заминаи миллӣ барпо намуда, ба олами Ғарб кӯркӯрона тақлид накунем. Ҷавонон бояд бо дониши васеъ ва ҷаҳонбинии солими динӣ мусаллаҳ бошанд.
Ҷавононе, ки ба терроризму экстремизм майл доранд, аз исломи аслӣ дуранд. Онҳо дарк намекунанд, ки шиканҷаву бадбахтӣ овардан ба одамон дарёфти роҳи биҳишти ваъдакардаи хоҷагони хориҷиашон нест.
Имрӯз ҷавонон бояд таҷрибаи бузурги ниёгонамонро ки аз қадиммулайём дорои сифатҳои бузурги инсонӣ- донишомӯзӣ, оштию сулҳпазирӣ, худшиносӣ, ҳунаромӯзӣ, ватандӯстӣ, заҳматпарастию таҳаммулгароӣ буданд, сармашқи кори худ намуда, фарҳанги миллиро эҳтиром, ба қадри сулҳу оромӣ, ваҳдати миллӣ бирасанд ва Ватани худро дӯст доранд.
Маъмурияти Муассисаи давлатии таълимии «Литсейи касбии саноатӣ - кишоварзӣ»-и ноҳияи Шаҳристон
