Мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии ноҳияи Шаҳристон

Ба қадри тинҷиву оромӣ бирасем

Зери мафҳуми терроризм имрӯз тамоми дунё харобиҳо ва гиряҳои модару кӯдак ва чеҳраҳои аз гиря бадтари падарони аз фарзанд ҷудошударо мефаҳманд. Зеро модар ба фарзанди худ аз таҳти дил алла гуфта наметавонад, аз тарси он, ки ҳар лаҳза хонаи онҳо битаркад ва ё дар зери зулму ситами шахсони нохалаф қарор мегиранд. Агар ба пои фарзанд хоре халад модар чи қадар ғамгин мешавад. Шумо алҳол он модаронро тасаввур кунед, ки фарзандони онҳо ба мактаб рафтан таълиму тарбия гирифтанро якҷо гузорем, ҳатто намедонад ки пагоҳ фарзанди ӯ дар кӯча бози мекунад ё бо шиками сер хӯрок мехӯрад ё на.

Албатта дар ин ҷангҳо аз ҳама бисёртар кӯдакон зарар мебинанд. Мо ҳар рӯз дар оинаи нилгун аз кадом шабакае набошад мебинем, мамлакатҳои ҷангзадаро аз қабили Сурияву дигарҳоро нишон медиҳанд, ки як ҷое таркидааст ё шахсе дар байни одамони бисёр худро таркондааст ва одамони зиёди бегуноҳ фавтидаанд. Ё чеҳраи кӯдакони бечораро ки аз падар ё модар дур мондааст, ё модару падари хоксору ғамзадае ки аз чандумин фарзанди худ ҷудо шудааст. Ин мамлакатҳо вайрону валангор ва барои аз нав бунёд намудани онҳо чи қадар маблағ ва меҳнати зиёд ва солҳои тӯлони зарур аст. Иқтисодиёти мамлакат ба тамом поён рафта вазъи иҷтимоии аҳоли дар ҳолате қарор дорад ки одамон гурусна ва онҳо дар фикри он ҳастанд ки имрӯз шиками худро сер карда метавонанд ё не. Қисми зиёди одамони ҷангзада аз ватани худ фирор карда дар сарҳадҳо сарсону ҳайрон ва қисми дигари онҳо дар баҳрҳо нобуд шуда истодаанд.

Чуноне, ки Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ Пешвои миллат Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон гуфтаанд «Террорист ватан, миллат ва дину мазҳаб надорад» мо бояд ба ин гуфтаҳо аҳамияти ҷиддӣ диҳем зеро ин гуфтаҳо исботи худро аллакай ёфтааст. Нохалафон зери шиори «Аллоҳу акбар» одамони бегуноҳро мекушанд ва дар шариат куштани одами бегуноҳ дар ягон манбаъ ё китобе дуруст шуморида нашудааст. Мо бояд аввалан мафҳуми Исломро худ дуруст дарк кунем ва ба насли наврас бифаҳмонем то гирифтори фиреби дигарон ба монанди шахсоне ки фирефтаи хоҷагони бегона гашта дар зери доми онҳо гирифтор шуда ҳоло дар мамлакатҳои ҷангзада дар даст силоҳ ва аз ватану модар дур монда боз ба худ ҳар гуна лақабҳои исломи гузоштаанд нашавем. Зеро даромади аслии он хоҷагони бегона низ аз вабои дигари аср ба монанди нашъаю нашъаҷаллоби ба даст меояд.

Мо бояд шукронаи онро кунем, ки  дар мамлакати биҳиштосои тинҷу ороми пур аз хандаи беғубори кӯдаку модар ва таъмини амният дошта зиндагонӣ мекунем, ва нагузорем, ки нохалафе ба ин тинҷии мо зиёне расонад ва оромии мову кӯдакони беғубори моро вайрон намуда, фардои онҳоро барбод кунад. Ба тарбияи дурусти фарзандони худ аҳамияти ҷидди диҳем, аз ҳоли онҳо бохабар бошем, ки оё ба мактаб рафта истодааст ё не, ё пас аз дарс ба куҷо меравад. Онҳоро бо телефонҳои гаронбаҳо таъмин кардаем ва онҳо аз он чи гуна истифода бурда истодаанд ва дар шабакаҳои интернети бо чӣ машғуланд. Зеро аскарияти равияҳои террористи аз шабакаҳои интернети истифода бурда ҷавонони сода ва одамони аз дин бехабарро ба худ ҷалб карда онҳоро ба мамлакатҳои ҷангзада даъват мекунанд. Имрӯз падару модаронро зарур аст, ки  дар дили насли наврас бояд меҳру муҳаббатро нисбати китоб бедор кунанд. Фаҳмонанд, ки гузаштагони мо чи тавр дунёро гирифтаанд бо силоҳ не балки бо дониш.

Имрӯз дар Тоҷикистони азизи мо барои таъмини насли наврас бо китобҳо ва барои соҳибмаълумот шудани онҳо ҳамаи шарту шароит муҳайё карда шудааст дар ҳамаи шаҳру ноҳияҳо китобхонаҳо сохта шуда истодааст. Сол аз сол сафи донишҷӯён зиёд шуда истодааст. Мо бояд насли наврасро дар руҳияи ватандӯстиву инсонпарварӣ ба воя бирасонем ва ба қадри сулҳу ваҳдати миллӣ бирасем, зеро ин ваҳдату оромӣ ба осони ба даст наомадааст ва ба ин неъмати Худо шукрона кунем.

Ғайрат Раҳимов

«Зуҳури ақоиди номатлуби замон»

Дар замони муосир мардуми аксари мамолики Шарқи мусулмонӣ бар асари маҳрумияту вобастагии фикрӣ, иҷтимоӣ, сиёсӣ, маданӣ, иқтисодӣ ва амсоли инҳо бар гирдоби тероризм ва экстремизм меафтанд ва бо назардошти шароити сиёсӣ ба доми муборизаҳои динӣ-мазҳабӣ дар манотиқи Шарқ шомил мегарданд. «Ихвон-ул-муслимин», «ал-Қоида», «Ҳизб-ут-таҳрир», «Ҷабҳат-ун-нусра», «Ансоруллоҳ», ДОИШ созмонҳои сиёсии исломӣ дар шароити имрӯза тавлидгари асосии низомҳои ифротӣ-экстремистӣ дар манотиқӣ Шарқи мусулмонианд. Созмонҳои мазкур бо ҳам пайванди безанҷиранд ва фаъолияти худро дар дилхоҳ давлатҳо бо ташкил кардани намояндаҳо бо гурӯҳҳо ва бо таъсирот  ба ҳизбҳои сиёсӣ амалӣ менамоянд.

Тероризм ва экстремизм ниҳоди ба ҷомеа хавфнок буда, аз тарафи созмонҳои мазкур амалӣ карда мешавад. Зуҳури ақоиди номатлуби замон ба воситаи шабакаи босуръати ҷаҳон аз тарафи созмонҳои муташаккил бо ҷалби ҷавонон роҳандозӣ мешавад.

Ин аст, ки ҷомеаи мутамаддини ҷаҳонӣ бо ин гурӯҳу созмонҳои хавфнок мубориза мебарад ва дар ҳар минтақаи рӯшан садо бар зиддӣ ифротгароён баланд аст. Аз ҷумла, дар Тоҷикистон низ муқовимат бар зиддӣ тероризм ва экстремизм   назаррас аст. Ба Ҷумҳурии навтаъсиси худ назар афканем, мебинем, ки ба доми ҷанги шаҳрвандӣ афтода, гурӯҳи намояндагии созмонҳои сиёсии исломӣ, ҲНИТ фаъолияти терористӣ ва экстремистии густурда доштанд.  ҲНИТ ҳамчун созмони терористӣ ва экстремистӣ ҳисобида шуда, фаъолияташ маҳкум карда шуд.

Аз рӯи хулосаҳо бармеояд, ки шомилшавии ҷавонон ба равияҳои гуногуни ифротӣ ба воситаҳои шабакаҳои интернетӣ ё даъвати шахсони алоҳида, ки  ин пеш аз ҳама аз маҳфи бесаводӣ, надоштани касб, дониши динӣ, сиёсӣ, фақирӣ ва амсоли инҳо буда метавонад. Терористон инсонҳоро ба ҳадде зери тасарруфи худ мегиранд, ки ба мафҳуми «манқурт» баробарӣ мекунанд. «Манқурт»- инкоркунандаи таърихи худ, он ки мағзаш хушк шуда бошад ва ҳатто даст кашидан аз падару модари худ шарҳ шудааст. Бо ин роҳ терористон  ақидаҳои номатлуби худро аввалан бо шомил намудани ҷавонон, омода сохтан ва баъдан амалӣ намудани корҳои ҳадафнокӣ худро иҷро менамоянд.  Барои номусоид намудани вазъи оромии ҷаҳон ҳамеша кӯшиш менамоянд  ва бо ин роҳ мехоҳанд музде ба даст ва дунёро сарвари карда бошанд.

Аз ин хотир моро зарур аст, ки барои пешгирии шомилшавии ҳар фарди ҷомеаи мутамаддин ба  ҳизбу ҳаракатҳои ифротгаро кӯшиши зиёд намоем. Фазои холиро бо азхудкунии илми муосир пур намуда, барои нигаҳдории таъриху маданияти миллату давлати хеш кӯшиш ба харҷ диҳем ва барои рушду нумӯи кишвари маҳбубамон саҳм гузорем.

Омӯзгори  МТМУ №1 ба номи К. Хуҷандӣ     Каримов З