Чи тавре, ки дар боло зикр кардем халқи тоҷик баробари таърихи бою қадима доштан маданияти баланд низ доранд, аммо хулоса баровардан мумкин аст, ки халқи қирғиз аз таърихи қадимаи хеш огоҳ нестанд. Таърих гувоҳ аст, ки Ворух аз қадим як пораи биҳишти Тоҷикистон аст. Аммо халқи қирғиз аз надонистани таърих мехоҳанд ин пораи Тоҷикистонро ба худ тобеъ кунанд, вале мардуми тоҷик намегузоранд, ки як ваҷаб сарзамини аҷдодии хешро ба дигарон диҳанд. Тоҷикон ҳама сарҷамъу муттаҳид ҳастанд чи мешуд, ки бародар ҳамсояи қирғизи мо пеш аз оғози чунин кирдору рафтор андеша мекарданд? Вазъияте, ки дар марзи ин ду кишвари ҳамсоя рух дод ба ки нафъ овард?

Аз ин рў ҳушёриву зиракии хешро аз даст надиҳем. Ба ҷои ҷангу ҷидол мардуми ду кишвари ҳамсоя аз паи ободу зебо гардонидани диёри аҷдодии хеш шавем.

Сармуҳ аррири рўзномаи «Чашмаи Шаҳ ристон»

Каримова М.