Мақомоти иҷроияи ҳокимияти давлатии ноҳияи Шаҳристон

Ҳеҷ  қулфе  нест  дар  бозори  имкон  бе  калид.

Орому осуда хобидани кӯдакон, табассуми модарон, осоиштагии бибиёну бобоён ин сараввал тинҷии давлатӣ соҳибистиқлоли мо Тоҷикистон мебошад,

Тинҷи ва оромӣ неъмати бебаҳост ва ба қадри ин неъмати бебаҳо расидан қарзи шаҳрвандии ҳар яки мост. Ҳар яки неъматҳое, ки дар ин ҷаҳон мо ба даст меорем, сараввал ба тинҷӣ ва осудагии ҷомеа вобастагии қавїӣ дорад. Аз ин сабаб аз замонҳои қадим то ин ҷониб ҳар як халқу миллат барои ба даст овардани тинҷиву осудагии хеш молу ҷони худро дареғ намедоштанд.

Аммо дар замони муосир воъеаҳои рухдодаистода,  нишон медиҳад, ки барои баъзе аз мамлакатҳо тинҷӣ ва осудагӣ орзуи деринаи ин мамлакатҳо мебошад. Имрӯзҳо дар бархе аз кишварҳои ҷаҳони ислом, хусусан давлатҳои арабӣ- Сурия, Ироқ, Яман, инчунин Афғонистон амалҳои террористӣ содир шуда истодаанд,  ки вазъи сиёсӣ дар ин кишварҳо ноором буда, мардуми осоишта қурбони амалҳои  гурӯҳу ҳаракатҳои  терророристӣ ва ифротӣ гардидаанд. Хусусан зуҳури давлати исломии Ироқу Шом  барои амнияти минтақа ва ҷаҳон  таҳдидҳои навро эҷод сохтааст.

Мутахассисон омилҳои ба тинҷию осудагӣ халалрасонро ҳар гуна маънидод мекунанд, ки яке аз омилҳои вазнинтарин ин экстремизми динӣ ва терроризм ба ҳисоб меравда рўзмарра ба ҳисоб меравад.

Вақтҳои охир ба гурӯҳҳои ифротгаро шомил шудани ҷавонон ва занону духтарон ин дарди ҷонсӯзи миллату  ватан аст. Имрӯзҳо гурӯҳҳои ифротгаро дар тасаввуроти ҷавонони мо тамаддуни исломро нодуруст шарҳ дода, онҳоро ба сӯи фанатизм ва эктремизм ҷалб менамоянд. Бояд ҷавонони мо таълимоти дурусти динро пурра дарк намуда, кӯшиш намоянд, ки фирефтаи ҳар гуна гурӯҳҳои ифротгаро нагарданд. Ҳаминро бояд дониста бошанд, ки дарвоқеъ ҳеҷ гоҳ ба вуқӯъ пайвастани амалҳои террористии ниқоби динидошта, аз ҷумла ниқоби исломидошта, моҳияти динро инъикос карда наметавонад. Ҳар гуна дин, бахусус дини ислом мухолифи амалҳои террористӣ буда, онро ба куллӣ рад менамояд. Террорист, ки  шахси бегуноҳро аз ҳаёт маҳрум месозад, ҳеҷ гоҳ мусалмон буда наметавонад ва куллан зидди ислом аст.

Терроризм зуҳуроти мушкили гуногунҷабҳаи ҳаёти ҷамъиятӣ буда, дорои таърихи чандасра ва хусусиятҳои равиявию даҳшатона мебошад, ки диққати ҷомеаи ҷаҳониро ба худ ҷалб менамояд. Пайдоиши калимаи «террор» дар забони лотинӣ бо ду маъно дарҷ гардидааст:
1. Дар маънои «тарс», «даҳшат»;

2. Дар маънои «предмети тарс», «ваҳмандозандаи ҳолат».

Баъди чунин маънидодкунӣ аниқтараш дар асри 18 калимаи «террор» аз ҷониби олимони фаронсавӣ таҳти омӯзиш қарор дода шуда истилоҳи калимаи «teror» - ро ҳамчун «даҳшат» эътироф намуда, қайд карданд, ки даҳшатро дар таркиш, сӯхтор ва тирпаронӣ дидан мумкин аст.

Экстремизм низ яке аз падидаҳои номатлуби ҳомеа ба ҳисоб рафта, оғоз ва бунёди терроризм мебошад. Дар замони ҳозира шахсоне, ки нияти бад ва ғараз доранд, тавассути ақидаҳои экстремистии худ ҷавононро бо ҳар гуна роњ ба худ ҷалб менамоянд ва то ба «террорист» шудани онҳо оварда мерасонанд.

Яке аз воситаҳои асосии таблиғотии мафҳумҳои экстремистӣ ин «интернет» ба ҳисоб меравад, ки қариб тамоми қишри ҷомеаро фаро гирифтааст.  Нафароне, ки нияти бад доранд ва мехоҳанд, ки ҷавононро ба ин гирдоби даҳшатовар ҳамроҳ намоянд, ҷамъ омада ақидаҳои номатлуби худро «либоси динӣ» пўшонида тавассути шабакаҳои интернетӣ паҳн менамоянд ва ҷавонони гумроҳзадаро ба сўи худ ҷалб менамоянд.

Сабаби дигари ба ин ҳодисаҳои номатлуб гароидани ҷавонон ин бедонишӣ ва бекории онҳо ба ҳисоб меравад, ки оқибат ба кўчагардию оворагӣ ва шомил шудан ба ҳар гуна ҳизбу ҳаракатҳои номатлуб оварда мерасонад.

Мо. Шурои занҳо ва занҳои фаъоли ноҳия ва ҷавонон ҷиҳати пурзўр намудани корҳои таблиғотӣ дар миёни аҳли деҳаҳо, занҳо, ҷавондухтарон  тадбирҳои иловагӣ андешида, дар миёни онҳо суҳбату вохӯриҳо, мусобиқаҳои варзишиву чорабиниҳои фарҳангиро васеъ ба роҳ монда маҳфилҳои маърифатӣ  ташкил ва гузаронида истодаем, то ин ки ҷавонон ба ҳар гуна падидаҳои номатлуб даст назананд.

Дар замони муосир ҷавононро зарур аст, ки якдилиро аз даст надода, бар зидди ҳар гуна ақидаҳои ифротгароӣ мубориза баранд  ва тинҷиву осудагии давлату ҷомеаро пойдор намоянд. Дар ҳамин замина Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, ҳомӣ ва раҳнамои ҷавонон муҳтарам  Эмомалӣ Раҳмон беҳуда таъкид накардаанд, ки «Мубориза бо терроризм ва экстремизм муборизаи муштараки кишварҳои дунёро тақозо менамояд».

Шурои занҳои ноҳияи Шаҳристон

Гузаштаро фаромӯш набояд кард….

Таърих гувоҳ аст. Инсонҳои дурандеш, ҳамеша кӯшиш менамоянд, ки гузаштаи худро фаромӯш нанамоянд. Бубинед, воқеаҳои даҳшатовару хонумонсузи солҳои 90-уми асри гузашта дар кишварамон, маҳз бо ташаббуси ҳамон нафароне ба миён омада буд, ки мехостанд Исломро ба ҷабҳаи сиёсӣ табдил диҳанд. Дар он солҳо як гурўҳ шахсони мансабталош хостанд, ки дар ниқоб дини Исломро истифода намуда, ба мақсадҳои нопоки худ ноил гарданд. Дар ёд дорам, он вақт дар пойтахти кишварамон, шаҳри Душанбе инсонҳои қаториро ба сафи одамон намешумориданд, чун ҳайвони ваҳшие, ки барои ба даст овардани луқмае бо ҳайвонҳои дигар ҳуҷум меоварад, онҳо низ ба мардуми оддӣ чунин рафтор менамуданд. Гурӯҳе дар кучаҳои шаҳр бо ном давлати Исломӣ, мардумро гумроҳ намуда маҷбур месохтанд, ки гуфтаҳои онҳоро иҷро намоянд. Чи тавре, ки баъдан зиндагӣ нишон дод, инчунин бархе аз ҷанговарони мухолифин, иброз доштанд, ки аз хориҷа ба онхо яроқу аслиҳаи ҷангӣ, маблағ, хўрокаву пўшока ва ҳатто ҷанговарони хориҷӣ фиристода мешуданд. Пас саволе ба миён меояд, ки дар мисоли ин кўмакҳо барои мухолифине, ки мехост ҳукумати қонунии кишварро сарнагун созад аз куҷо ва барои чӣ меомаданд? Аз байн рафтани Тоҷикистон хамчун давлат ба манфиати кӣ буд? Чаро он нафароне, ки худро дар ҳамон солҳо руҳониву мусалмони асил метарошиданд мардумро даъват накарданд, ки майдонҳоро тарк намоянд ва ба бетартибиҳо роҳ надиханд? Ба ин нигоҳ накарда, гурӯҳе аз паи нобуд сохтани хазинаҳои давлат талаву тороҷ, корхонаву муассисаҳо, муфлису бекор, мардум саргардону гуруснаву мотамзада  ва Тоҷикистон дар алангаи оташ месўхт. Агар ба гузашта ва имрӯз нигоҳ кунем, дирўзу имрўз собиқ роҳбарони ҲНИТ ва ҳаммаслаконаш бо суханҳои хушку холӣ баромад мекунанд, ки ин ҳама иншогари бадбиниву кина ба ин давлату сарзаминанд. ҲНИТ даъво дорад, ки гуё имзои Созишномаи оштии миллӣ миёни ҳукумати Тоҷикистон ва ҲНИТ ба имзо расида бошад. Аммо тамоми он созмонҳову давлатҳои кафили сулҳ хуб медонанд, ки дар ин созишнома номи ҲНИТ набуда, балки ИНОТ (Иттиҳоди нерўҳои опозитсионии тоҷик) интишор гардидааст. Маълум аст, ки дар ҷумҳурӣ байни ҳизбҳои сиёсӣ, Ҳизби наҳзати исломи Тоҷикистон ягона ҳизбе буд, ки аз рўзҳои аввали ташкилшавӣ ба майдони сиёсат бо мақсадҳои ғаразнок ворид шуда буд. Миёни аҳолии кишвар ҳеҷ вақт обрӯ ва ҷонибдорони худро пайдо карда натавонист ва сабаби ноустуворӣ гардида, аз байн чун селоби печутоб рафт. Таҷриба нишон дод, ки дар фаъолияти ҲНИ ҳолатҳои экстремистӣ, терроризми сиёсӣ, миллатгароӣ, динӣ ва ҷиноӣ равшан зоҳир мегардид. Таърих гувоҳ аст ва имрӯзҳо, қисме аз роҳбарони ин ҳизби мамнӯъ дар мисоли роҳбари он Муҳиддин Кабирӣ берун аз марзи Тоҷикистон бо дастгирӣ ва сарпарастии хоҷагони хориҷӣ ва бо истифода аз ҳар гуна бўҳтон ва танқидҳои беасос ба воситаи нашрия ва шабакаҳои иҷтимоӣ, аз худ дарак медиҳанд. Бо ин рафтору кирдорашон мехоҳанд фазои орому осудаи кишвари азизамонро аз нав халалдор созанд. Вале онҳо ва пайравонашон бояд дарк намоянд, ки сокинони мамлакат аз кирдорҳои разилонаи ин ҳизб дар фоҷиаи ҷанги шаҳрвандӣ ва минбаъд дар замони сулҳу оромӣ воқиф мебошанд. Дар симои он ҳизби иртиҷоӣ — динӣ ва экстремистию террористиро мебинанд, ки мехост бо истифода аз иғво ва дигар амалҳои таҳрибкоронаи хеш ба ҳадафҳои сиёсӣ даст ёбад. Мо миллати куҳанбунёд, фарҳанги володошта боварӣ дорем, ки халқи тоҷик ба мақсадҳои ғаразноки қотилон ва роҳбарони ҲНИ ҷаҳонбинии устувори сиёсии худро муқобил гузошта, дар пуштибонӣ аз сиёсати Асосгузори сулҳу Ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар Эмомалӣ Раҳмон мавқеъи қавии худро нишон медиҳад. Бо гузашти вақт, таърих ҳама бозиҳои сиёсии пасипардагии Ҳизби наҳзати исломи Тоҷикистон бо роҳбарии Саид Абдуллоҳи Нурӣ, Муҳиддин Кабирӣ ба мардуми шарифи Тоҷикистон ошкор намуд. Ин амалҳои ноҷавонмардонаи бадхоҳони миллати тоҷик бори дигар ба халқу ватан ва ҷаҳониён исбот намуд, ки Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон бо роҳбарии Асосгузори сулҳу ваҳдати  миллӣ-Пешвои миллат Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, сиёсати сулҳпарваронона, хирадмандона, созандаро пеша гирифта, онро дар амал татбиқ намуда, баҳри зиндагии шоиста, сазовор бо номи миллати куҳанбунёд, ифтихори миллӣ, ҳамеша дар роҳи созандагӣ ҳидоят менамояд.