Терроризм –амали нангину даҳшатафзо

Терроризм ва экстремизм зуҳороти аз ҳама ташвишовари замони муосир башумор меравад, ки мутаассифона, тамоми ҷомеаро фаро гирифта, яке аз мушкилоти асосии ҷомеаи муосир гардидааст.

Чуноне, ки ҳар як зуҳурот ё ҳаракат заминаи пайдоиши худро дорад, терроризм низ омилҳои пайдоиши худро доро мебошад. Шакли ибтидоии пайдоиши он ифротгароӣ ё тундгароӣ аст. Ифротгароӣ маънои даъват кардан ба ноормиро дорад. Агар ин амалҳо пешгирӣ шавад, бовар аст, ки терроризм ва хавфи он дар ҷомеа камтар мешавад.

Мушоҳидаву таҳлили вазъи ҷомеа нишон медиҳад, ки сабабҳои пайдоиши ифротгароӣ ин сатҳи пасти дониши динӣ ва дунявӣ, маърифати ҳуқуқӣ, ҷой доштани камбудиҳо дар тарбияи оилавӣ, сатҳи пасти дониши динӣ ва дунявӣ, маърифати ҳуқуқӣ, ҷой доштани камбудиҳо дар тарбияи оилавӣ, дар сатҳи паст қарор доштани фарҳанги иттилоотӣ, фаъолияти динии мубаллиғони хориҷӣ ва ғайраҳо мебошад.

Аммо, афсӯс, ки баъзе ҷавонон ин таъкидҳоро чандон ҷиддӣ қабул намекунанд. Аллбата ба якдигарӣ аз байн бурдани ин зуҳуроти номатлуб кори осон нест, вале омилҳоеро, ки барои ба вуҷуд омадани терроризму эктримизм замина фароҳам овардаанд, дар алоҳидагӣ бартараф кардан мумкин аст. Дар ин роҳ қадами аввал ҳарчи бештар саводноку бомаърифат намудани ҷавонон, сипас, таъмини ҳар як ҷавонони бемасъулият аст. Зеро собит шудааст, ки мушкилии аксарияти шомилшудагон ба сафи ҳаракатҳои экстеримистӣ маҳз муҳтоҷиву дастнигарӣ аст.