Истиқлолият рамзи саодати миллат.

Ворид шудани Тоҷикистон ба марҳалаи нави таърихӣ дар истгоҳи ҳазорсолаи ҷадид башорате аз хузури рӯзҳои бо саодату лаҳзаҳои бошарофате ба ин миллату ин мардуми соҳибтамаддун таҷаллӣ рехт. Гузаштаи ақвому миллатҳои қаламрави хастии инсоният бозтоби хикматеро рӯи андешаву пиндорҳои мо равшан сохтааст, ки харгиз ҳеч истиқлоле новобаста ба моддӣ ва ё маънавӣ будан ба осонӣ дастёб намегардад ва бузургтарин қавму халқҳо дар ростои расиданд ба он талошу сарсупурдагӣ ва ҷонбохтагиҳое  аз худ зоҳир карданд. Ҳамин роҳи пурранҷ, ки мунтаҳояш ҷойгоҳи нуҳуфтаи хазинаи пурганҷи мақсуд буд, барои миллати тоҷик ҳам дар ин давраи нави таърихӣ, дар вурудгоҳе, ки ҷаҳонро ба рӯйкардаҳои тоза ва хастии пайкорҳои қудрати навин раҳнамоӣ мекард, оғоз бош шебу фарозҳоеро рӯ ба рӯ намуд.